ساز عشق من با نفس‌های مادرم کوک بود... عقربه های ساعتم با موسیقی خنده‌های او می‌رقصیدند و با ضربان قلب او ثانیه‌ها را جشن می گرفتند... قلبم از این پایکوبی و رقص به وجد می‌آمد و بهتر می تپید.. برق چشمانم پرنورتر می‌شد و گویی نسیم مهربان‌تر گونه‌هایم را نوازش می‌داد...

لحظه‌های با او بودن باشکوه‌تر از طلیعه بهار بود...

آنقدر زیبا و دلربا بود که ماه و خورشید از زمینی بودن فرشته زندگیم تاب نیاوردند و او را با خود به آسمان بردند تا در کنار ستاره‌ها باشد.

و من سالهاست در حسرت بوسیدن دستان مهربان او مانده‌ام...

سالهاست دلتنگ نگاه معصومانه‌اش هستم...

سالهاست آرزوی شنیدن آهنگ صدایش را دارم...

پرستوی مهاجر من کوچ کرد و رفت تا دقایق من بی‌انتظار او خواب بمانند...

مریم 9/12/93

سیزدهمین سالگرد کوچ مادرم