یکی از مشکلات و معضلات اساسی جامعه ی ما این است که انسان ها حرف های هم را نمی شنوند. به این معنا که دائما بر اساس پیش فرض های خود در حال داوری و قضاوت هستند و اساسا هیچ نقدی را بر نمی تابند.

اما تمام ما دارای پیش فرض هایی هستیم و اساسا کسی وجود ندارد که پیش فرضی در ذهن نداشته باشد چرا که ما در خلا رشد نمی کنیم و همه در یک بستر فرهنگی عقایدی می گیریم. اما این به این معنا نیست که کنارزدن پیش فرض ها به ویژه در مباحث علمی اساسا کاری غیر ممکن است. اساسا هیچ انسان بی موضعی در جهان وجود ندارد. اما لازمه ی پژوهشگر بودن به ویژه در رشته های علوم انسانی و رشته ای مانند علوم سیاسی(و زیرشاخه هایش) این است که تا جایی که می توانیم بی موضع قضاوت کنیم و تا جایی که می توانیم هدفمان از طرح یک فرضیه یا بهتر است بگویم از فرضیه سازی از همان ابتدا اثبات و رد آن نباشد و اثبات و رد آن را بسپاریم به دست پژوهش و آنچه که در پروسه ی پژوهش رخ می دهد.